De straathonden in Pattaya, voor velen inmiddels misschien een bekend verschijnsel maar voor mij in mijn eerste jaar in Thailand toch wel weer even wennen.

Ter info ik woon in the “Dark Side” of Pattaya, dat gescheiden wordt door een spoorlijn met het “beruchte“ Pattaya, ik moet eerlijk bekennen in de negen maanden dat ik hier nu woon ben ik pas vijf keer in dit “beruchte” gedeelte ergens binnen geweest maar wel diverse malen doorheen of langs gereden.

Beach Road vind ik wel mooi om te zien, maar er overheen rijden is tegenwoordig bijna onmogelijk. Ga je met de motor/brommer wordt je gegarandeerd aangehouden door de politie. Hoewel ik geen alcohol drink, hoef ik dus niet bang te zijn voor eventuele controles maar na drie keer te zijn aangehouden vond ook ik het wel welletjes.

Terug naar de viervoeters, overal langs de wegen zie ik roedels van honden. Hoewel de meeste je niets doen, kom je helaas ook roedels tegen die het wel degelijk op je gemunt hebben. Voorop gesteld dat ik wel gek ben op honden, zie ik wel liever een grote hond dan een kleinere hond maar dat is persoonlijk.

Fit

Door mijn beroepskeuze altijd te zijn verplicht “fit te zijn“ en gewend om langere afstanden te overbruggen, deed ik dit na mijn pensionering niet veel anders. Maar de jaren gaan tellen. De snelheid verdwijnt, de afstanden worden korter en het “moeten” is er ook een beetje vanaf natuurlijk. Toch loop ik elke week trouw twee keer in de week een kortere afstand (1 uur) en een langere afstand (2 uur +), daarbij is het hardlopen vervangen door te gaan wandelen maar dan wel in een flink tempo.

Gewapend met een zware stok (een steel van een bijl) en tegenwoordig ook een iPod ga ik op pad. Door deze wandelingen ken ik de buurt inmiddels op mijn duimpje en daar ik vaak dezelfde routes loopt kennen de mensen mij inmiddels ook al. Altijd krijg ik een vriendelijke groet, een glimlach en soms wel wat te drinken. Helaas zijn er tijdens deze loopjes ook mindere momenten, dat is als een hond mij in de gaten krijgt en mijn aanwezigheid niet op prijs stelt. De meeste honden deinsden bij het zien van mijn “stok” meteen terug, maar er zijn erbij die het toch wel proberen om mij toch aan te vallen. Zo ook een paar weken geleden. Daar ik vaak over dezelfde wegen loop ken ik inmiddels de locaties waar ik wat beter op moet letten.

Honden

Zo ook die dag. Een groep van 5 a 6 honden hadden het op mij voorzien. De tanden werden ontbloot en super agressief doken ze op mij af. De Thai om mij hen zochten een beter heenkomen, verscholen zich achter auto’s, muurtjes en hekken. De honden waren over de drukke weg tussen de auto’s gesprongen om mij toch maar vooral te pakken, Twee auto reden bijna tegen elkaar aan in de consignatie, piepende banden en een hoop Thais gevloek.

Bartje stond met de stok flink om zich heen zwaaiend zijn lijf te redden. De eerst klap was een daalder waard zei mijn moeder altijd en ik sloeg vreselijk hard toe en raakte de hond die echt naar mijn keel wilde vliegen vol op zijn kop. Hij stortte als een blok ter aarde. De Thai om mij heen juichten en lachten. Ik stond met alle adrenaline in mijn lijf nog wild klappen uit te delen, raakte er nog een en de rest droop blaffend en jankend af.

De hond van de eerste klap lag er nog steeds en bewoog niet meer en hij heeft ook nooit meer bewogen. Ik had hem echt dood geslagen. Ik voelde me er zwaar klote bij want dit was natuurlijk niet mijn bedoeling maar ik kon echt niet anders…

De Thai vonden het allemaal prima pakten hem op en brachten hem weg. Ik stond nog te zweten en te puffen van de inspanning. Mijn loop van die dag bracht mij weinig plezier meer.